αρχαίος Έλληνας οπλίτης |
Ο οπλίτης στην αρχαιότητα, ο στρατιώτης δηλαδή του πεζικού με βαρύ οπλισμό που πολεμούσε σε σχηματισμό φάλαγγας, ήταν ο κατεξοχήν πολεμιστής της κλασικής Ελλάδας. Ήταν βαριά οπλισμένος με δόρυ, θώρακα και μεγάλη ασπίδα. Το όνομα οπλίτης (ὁπλίτης) προέρχεται από την ονομασία της μεγάλης στρογγυλής ασπίδας (ὅπλον).
Εξοπλισμός
Για την προστασία του σώματος, αρχικά, οι οπλίτες φορούσαν κωδωνόσχημο θώρακα, ο οποίος λόγω της μονοκόμματης κατασκευής του, περιόριζε σημαντικά την ευκινησία του οπλίτη. Για αυτό, υιοθετήθηκε ο λινοθώρακας, ο οποίος προσέφερε μεγάλη ευκινησία και ποικιλία κινήσεων (απαραίτητη για την εκτέλεση του ωθισμού), καθώς και υψηλά επίπεδα προστασίας. Ο κωδωνόσχημος θώρακας, ήταν μπρούτζινος, ενώ ο λινοθώρακας έφερε ορειχάλκινες φολίδες. Για να προστατεύσουν τα πόδια από τα γόνατα έως τον αστράγαλο, χρησιμοποιούσαν περικνημίδες από ορείχαλκο. Οι ασπίδες των οπλιτών ήταν μεγάλες ( 1 μέτρο διάμετρος), κατασκευασμένες από ξύλο, φέροντας όμως μεγάλη ορειχάλκινη επένδυση. Τα πολεμικά όπλα τους ήταν ένα μακρύ δόρυ 2-3 μέτρα σε ύψος και ένα κοντό ( 40-50 εκ.) σιδερένιο ξίφος.Πολλές φορές, διέθεταν και εφεδρικά ξίφη.
Περικεφαλαίες
αρχαίος έλληνας οπλίτης |
Σχηματισμοί μάχης
αρχαίοι Έλληνες οπλίτες σε φάλαγγα |
Φάλαγγα
Το Αγγείο Κίτζι είναι η αρχαιότερη γνωστή απεικόνιση φάλαγγας οπλιτών.
Η ελληνική φάλαγγα περιελάμβανε πλήθος οπλιτών. Είχε βάθος 8 ή 12 ζυγών (ήταν το ισχυρότερο, αλλά και το πιο βραδυκίνητο τμήμα κάθε στρατού). Αξιολογότερες φάλαγγες ήταν η σπαρτιατική, η θηβαϊκή και η μακεδονική.